DDD to powszechny skrót od określenia Dorosłe Dziecko z rodziny Dysfunkcyjnej,czyli takiej, która nie zapewniła dziecku właściwych warunków dla bezpiecznego i prawidłowego rozwoju, tym samym, powodując wykształcenie często identycznych w tej grupie dzieci/dorosłych cech i zachowań powstałych na gruncie przeżytej traumy czy wszelkiego rodzaju zaniedbania i nadużycia.
Określenie, iż coś jest dysfunkcjonalne, już samo może nasuwać szkic jakości i rodzaju problemu, którego dotyczy. W przypadku dysfunkcjonalnej rodziny mamy, wobec tego do czynienia z zachowaniami, które nie spełniają swojej funkcji, bądź które z uwagi na pełnioną funkcję w ogóle nie powinny mieć miejsca w rodzinie. Jakiego rodzaju to zachowania? Przede wszystkim jest to:
• Nadużycie emocjonalne
• Przemoc fizyczna i psychiczna
• Zaniedbanie emocjonalne/fizyczne
• Wykorzystanie seksualne
• Uzależnienie/ choroba psychiczna/ zaburzenie osobowości rodzica/opiekuna
• Separacja/rozwód
• Samotne rodzicielstwo/ pobyt w więzieniu rodzica
• Szeroko rozumiana, znacząca niezaradność życiowa rodziców/opiekunów
Jak już wiadomo z powyższego, sytuacja dziecka dorastającego w powyższych warunkach na ogół (gdy nie są podejmowane próby radzenia sobie z wadliwymi wzorcami) wbardzo dużej mierze wpływa na jego życie dorosłe – postrzeganie rzeczywistości i co za tym idzie – sposób zachowania. Osoba wychowująca się w dysfunkcyjnej rodzinie, często, zanim dostrzeże powagę, siłę oraz nieudolność „rodzinnego świata” zakłamuje rzeczywistość bądź wypiera fakt, iż „coś było/jest nie tak”, a co za tym idzie, uważa, że to ona nie pasuje do świata i otoczenia, bądź to z nimi jest coś nie tak.
Ponadto, osoby DDD:
• Są zagubione i nie potrafią odnaleźć się w życiu – trwają w chaosie i kryzysie
• Szukają aprobaty, a w ślad za tym potwierdzenia swojej wartości
• Są bardzo odpowiedzialne bądź wręcz przeciwnie – wysoce nieodpowiedzialne
• Pomimo braku odwzajemnienia – są bardzo lojalnie wobec członków rodziny
• Trzymają się sztywnych zasad, winią się za wszelkie niepowodzenia, często wznoszone do kolosalnych rozmiarów bądź wręcz przeciwnie
• Są wybuchowe i impulsywne w przypadku zmian, utraty kontroli.
• Zmagają się z silnym strachem o przyszłość, niską samooceną i poczuciem braku kompetencji,
• Zmagają się z silnym strachem przed popełnieniem błędu, przez co są zblokowane w działaniu
• Żyją w przekonaniu, że są lub muszą być samowystarczalne
• Są osamotnione, zlęknione, drażliwe,
Najtrudniejszym krokiem dla osoby DDD, w walce o zdrowe i szczęśliwe życie jest zauważenie swojej sytuacji i zdanie sobie sprawy z problemu i możliwości rozwiązania go.Przede wszystkim, osoba taka powinna skupić się na budowaniu poczucia swojej wartości oraz tworzeniu zgodnych ze sobą zasad i poglądów, a co za tym idzie ustanowić swoje granice i wymagać ich poszanowania. Niezwykle istotna jest również praca nad relacjami – osoby z syndromem DDD mają często duży problem z budowaniem i trwaniem w romantycznych relacjach oraz innych. Powinny więc skupić się na kwestii zaufania, oraz wspomnianym wcześniej poczuciu własnej wartości, niezwykle istotnych by kochać i uwierzyć, w bycie kochanym.
Powyżej wspomniane to jedynie jedne z często licznych problemów powstałych na arenie chaotycznego dysfunkcjonalnego dzieciństwa, dlatego, walcząc o siebie, należy mieć na uwadze, iż aby w pełni poradzić sobie z trapiącą sytuacja, często konieczna jest fachowa pomoc psychoterapeuty. Przy tym, nie sposób nie wspomnieć, iż stopień dysfunkcjonalności nie wpływa na możliwość lub brak możliwości wykształcenia patologicznych, przykrych mechanizmów. Każdy człowiek ma inna wrażliwość, inna odporność i w różny sposób poradzi sobie ze swoja rodzinną sytuacją, a dalej z dorosłym życiem.